Ik kom thuis en krijg de voordeur niet open. Er staat langs de binnenkant een fiets tegenaangeleund. Een meter verder ligt er een boekentas, met de flap open, een drinkbeker er uitgerold, een jas ernaast op de grond, handschoenen, fietshelm. Met mijn muts over mijn ogen gezakt en mijn sleutel nog in de hand, schreeuw ik er de dochter in kwestie bij. Ik steek een hele litanie af over gemaakte afspraken alhier, en respect voor de ander aldaar. Ik gooi er nog een ‘dat het gedaan moet zijn’ bovenop. Ik stel vast dat ik veel te luid roep. Schijnbaar niet onder de indruk raapt de dochter de spullen bij elkaar en gaat dan verder in haar strip lezen in de zetel.
Man legt de laatste hand aan het avondeten. Borden komen op tafel. Ik schuif aan. Terwijl ik de eerste hap binnenwerk, loopt er een bericht binnen op mijn telefoon.
‘Durf niet, he.’
‘Was ik niet van plan, zulle,’ lieg ik.
Ik liet mijn bureau achter in onvoldane toestand. Mails onafgewerkt. Zou het een bericht zijn over de meeting morgen? Vast wel. Wil het echt weten. Ik wip van mijn stoel.
‘Uh uh,’ zegt hij met de vinger omhoog, ’iedereen blijft zitten tijdens het eten, ook moeders.’
‘Mja, maar ik heb dorst, ik pak even wat water.’ Terwijl ik een glas uitschenk, strek ik mij naar mijn telefoon om snel het bericht te openen. Ik ben alweer mijn mijn hoofd ver weg van de eettafel verwijderd.
Ik zie het nooit aankomen. Dat moment van in overdrive gaan. Dat moment waarbij efficiënt werken omslaat in teveel werken en waarbij je vreemd genoeg steeds minder gedaan krijgt. Rondrennen vanne ‘drukdrukdruk’, geobsedeerd mails in de gaten houden, dwangmatig digitaal verbonden zijn. Het is een beetje alsof je een alienachtig groot hoofd krijgt met rondzwiepende tentakels, en een lichaam dat steeds kleiner en nietiger wordt. De antigiffen zijn genoegzaam bekend: buiten lopen, sporten, een boek lezen, maar eens je vertrokken bent voor een ritje tunnelvisie zijn die dingen ver van de planning verwijderd. Dan ga je slapen met versnelde harteklop en sta je op met lichte ademnood.
De manueel therapeut die ik frekwenteer is een maand op reis. Ik heb er een innige band mee. Niet alleen omdat het mijn zuster is maar ook omdat ik een getorst kunstwerk van een rug heb, dat veel onderhoud vraagt. Mijn ribbenkas gijzelt mij nu, mijn onderrug is een blok beton. Ik zoek bevrijding bij een vervanger.
‘Het recht om onbereikbaar te zijn’, lees ik in de krant in de wachtkamer van de vervangtherapeut, over het hedendaags verband tussen altijd en overal bereikbaar zijn en de moderne plaag ‘burn out’ genaamd. Ik wil toch nog snel iets checken voor ik offline ga tijdens de behandeling, ondanks het artikel. Vreemd zeg, mijn telefoon blokkeert. Ik kan niet anders dan ‘m helemaal uitzetten. Ok ok, gesnopen, het artikel, de blokkerende telefoon. Ik berg ‘m op en ga ongewapend op de stoel zitten. Meteen lijkt de ruimte groter te worden. Ik merk het gefluit op van de vogels buiten, die denken dat het lente is. Het vreemde voetmassageding. De vele geboortekaartjes op de vensterbank. Ik zucht. Een tekst hangt afgedrukt recht voor mij. Ik ga staan om ‘m te lezen.
This is your life. Do what you love and do it often. If you don’t like something, change it. If you don’t have enough time, stop watching tv. Stop over analyzing. All emotions are beautiful. Life is simple. When you eat, appreciate every last bite. Open your mind, arms and heart to new things and people, we are united in our differences. Travel often. Getting lost will help you find yourself. Some opportunities only come once, seize them. Life is about the people that you meet, and the things you create with them. So go out and start creating. Life is short. Live your dream, and wear your passion.
In de naam van de vader, de zoon en de heilige geest,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten