Een enquete over de Vlaming en zijn pensioen. Hij ligt er van wakker, zo wil het bericht, maar stelt de practische aanpak te lang uit. In een enquete werden een aantal mensen uit de leeftijdscategorie 40 tot 75 ondervraagd over hun pensioen. Of ze er al mee bezig zijn, met dat leven na het pensioen. Of ze er al met iemand over hebben gesproken, technisch. Of ze al stappen hebben ondernomen om de hachelijke toestand financieel voor te bereiden.
De dingen die niet passeren zonder innerlijke wrijving of irritatie zijn meestal dingen waar je iets kan uit opsteken, zo leerde ik al in scha en schande. Wat mij irriteert in dit artikel is de ondervraagde leeftijdscategorie. Sinds drie dagen bevind ik mij namelijk in de benoemde verzameling. Ondanks rijkelijke pocherijen de voorbije weken (‘oh, dat doet mij niks’, ‘ha, het begon toch op 40 he), krijg ik bij dit artikel dat mij indeelt in de officiële onjonge leeftijdsgroep last van ernstige frommelneiging. Belachelijk. Ik weet het. Maar het is niet anders. Diep ademen, schrijft de yogaleraar voor, stel het vast en laat het zijn.
De geniepige aandoening toont zich scherp in een aantal symbooldossiers. Het vermenigvuldigen der grijze haren bijvoorbeeld - kleuren of niet kleuren, dat is de vraag. De lengte van de minirok - erover of niet erover (de knie). Het onderhouden van het lichamelijk paleis - joggen of niet joggen (de tempel is beter af met onromantische zwempartijen maar toch is daar steevast de fantasie om licht transpirerend als een gazelle de horizon in te rennen). Ach, het is allemaal relatief. Kijk met mildheid naar jezelf, zegt de mindfulnessguru, en laat het zijn. En vooral. Blijf rustig in en uit ademen.
Los van de symbooldossiers die zich in sferen van permanent evalueren en toevoegen van nieuwe stukken bevinden, zijn er ook van die acute momenten van verwarring en feitenanalyse.
Sociale setting: het ochtendlijk deponeren van de kinderen op school.
Vaststelling: knappe jonge vader is erg royaal met glimlach en goeiedag. Hij knipoogt verdorie!
Schok: knappe jonge vader is een heel stuk jonger, mogelijk bijna twintig jaar.
Lopend over de koer ontspint zich volgende reeks mogelijkheden:
A. de jonge vader in kwestie verspreidt graag goeie vibes en begint daar van ‘s morgens vroeg mee.
B. de jonge vader in kwestie heeft last van een positieve vorm van Gilles de la Tourette en knipoogt naar jan en allevrouw.
C. de jonge vader in kwestie knipoogde naar de jonge moeder vlak achter mij en het was allemaal een misverstand.
Terug bij de fietsenparking kom ik mijn favoriete collega van tram vier tegen. We kennen elkaar al sinds tram twee en hebben grut van dezelfde leeftijd. We wisselen snel wat practica uit over logementen en aanstaande schooluitstappen. Plots begint ze licht te haperen en maakt ze haar sjaal wat losser. Ik schiet in rondspiedende observatiemodus om het vreemde gedrag te verklaren. De adonispapa heeft zijn trofee in de kleuterklas geïnstalleerd en is op weg naar buiten. Zijn oogje knipte zich een weg naar het roze van haar wangen.
‘Goh,’ zegt ze, ‘hebdegijdatook. Als die verse jonge papa’s zo vriendelijk naar u lachen, dat ge u dan een halve cougar voelt.’
Ik knik fel en we vallen elkaar giechelend in de armen. Wat heerlijk om compagnonruiter te hebben, een medegazelle aan mijn zijde in dit fantastische en verwarrende bestaan.
Niets zen of rustig ademen. Eens goed galopperen, ja. Man, dat kan deugd doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten