blog van Eva De Groote

dinsdag 16 juni 2015

De eenzaamheid van de lange dagen

Juni. De maand waarin midzomernacht huist. Licht. Energie. Kracht. Omgekeerd evenredig aan mijn toestand. Vermoeid. Kop vol onnodige muizenissen. Lijf loom en traag. De bel gaat. Vanavond word ik ontvoerd door mijn zus naar de sauna, een verjaardagscadeau dat nog niet geconsumeerd was. Ze komt binnen en ik zie mezelf in haar weerspiegeld op meer dan één manier. Haar krullen hangen wat slapper dan anders. Haar tred vertelt een frictie. Haar handen verraden een onrust, een twijfel. We stappen in haar auto en rijden naar de sauna. We zien elkaar niet zo vaak als we zouden willen, gescheiden als we zijn door kilometers en een goed gevuld leven. We zullen kunnen bijpraten vanavond, ons hart zucht al op voorhand. Nu zitten we in gedachten verzonken, werken nog wat dingen af zodat we ze kunnen achterlaten aan de ingang van de sauna zo meteen. We rijden langs de steenweg die is afgeboord met wuivende bomen de stad uit. Plots zie ik de fantastische Nederlandse cabaratiere Brigitte Kaandorp voor me, gezeten aan haar piano op het einde van een show. Ik proest het uit. ‘Is er iets grappig?’ vraagt mijn zus aan het stuur. ‘Wacht even’, zeg ik en ik tokkel het clipje op mijn telefoon te voorschijn. Als we aankomen op de parking toon ik het haar. Daar gaat ze, Brigitte Kaandorp, met zwaar Hollands accent:

Ik heb een heel zwaar leven
Echt heel zwaar
Alles is voor mij ontzettend moeilijk
Ik heb echt een heel zwaar leven
Nee, nee maar echt waar
Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar

Zonder dat we al een woord vuil maakten vanavond, zitten we hier nu te lachen. Op de parking van de sauna. Zij met haar handen op het stuur, ik met de smartphone tussen ons in gehouden. We kijken het ganse lied uit. Met elke strofe nestelt de lach zich dieper in ons lijf. Het blaast het stof weg uit de kieren, het maakt de doorgangen schoon. We stappen uit en onze jongere zus komt net aan. ‘Hoe is het?’ vraagt ze terwijl ze haar tas van de achterbank neemt. We gooien onze schouders naar voor en zetten vol overgave het refrein in.

Ik heb een heel zwaar leven
Echt heel zwaar
Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk
Ik heb echt een heel zwaar leven
Nee, nee, nee maar echt waar
Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar

Een tijd later zitten we in de grote tuin af te koelen na een kwartier van porieën openen en ballast uitzweten. We zitten naast elkaar op een bankje bij het buitenbad, elk in een ander kleur badjas. Een man verschijnt in dampende toestand. Het is een mooie man, atletisch  gebouwd, midden de dertig, netjes gekapt. Hij springt in het bad en trekt een paar korte baantjes. Dan hangt hij bevallig bij de rand en slaat ons gade. Hij zwemt nog een rondje, komt nader en klopt aan. ‘Ik ben aan het bekomen van een zware nacht,’ zegt hij. We kijken hem lichtvragend aan. Hij gaat meteen verder. ‘Op zondagavond is er steeds een vrijgezellenavond in de feesthal, daar heb ik het gisteren nogal laat gemaakt.’ ‘De vleeshal?’ vraag ik, mijn hersens aftastend of ik daar al over hoorde. Hij grinnikt en corrigeert: ‘de feesthal, maar inderdaad, het is wel een beetje een vleeskeuring.’ Hij heeft zijn armen op de rand van het bad, zijn hoofd rust licht schuin op zijn handen. ‘Niet dat ik iemand gevonden heb,’ gaat hij verder,’ het is niet zo makkelijk om iemand te vinden.’ We knikken hem bemoedigend toe, dat is nu even onze rol, begrijpen we. ‘Ik heb veel mensen verloren, mijn ouders, mijn broer. Ik heb eigenlijk niemand over. Daardoor was ik een hele periode depressief. Welja, misschien is depressief niet juist gezegd. In rouw is misschien juister. En dat is niet bepaald de ideale toestand om iemand te ontmoeten.’ Hij pauzeert even. We weten niet meteen wat gezegd. Hij kijkt een paar tellen rond in de tuin. Dan gaat hij verder, meer tegen zichzelf dan tegen ons zo lijkt het. ‘Zo gleden er heel wat jaren voorbij. Je beseft het niet altijd, maar de tijd gaat snel. En dan is het weer eens vaderdag. Ik haat vaderdag.’ Hij zegt ‘haat’ met nadruk. ‘Ik liep rond in de supermarkt en ik had zin om met mijn karretje een van de vaderdagacties te rammen.’ Het einde van de zin kwam er uit met kracht en vergezeld van een rambeweging. We bekijken hem met grote ogen. Hij schudt zachtjes met zijn hoofd en zucht. Hij kijkt op en monstert ons stuk voor stuk. ‘Zijn jullie zussen?’ We knikken. ‘Alledrie in een relatie?’ We knikken. We hebben niet veel ervaring in het vrijgezellendepartement. We zeggen vast alle foute dingen. Dat er nog tijd is. Dat er wel iemand op zijn weg komt. Mijn zus leeft verder zich in en probeert iets bemoedigend: ‘Het is misschien wat vreemd om te zeggen, maar er komt natuurlijk een nieuwe lichting aan: de gescheiden vrouwen.’ Hij maakt een felle hoofdbeweging. ‘Dat is zo ja, ik ben er al een paar tegengekomen. Weet je, ik zie er goed uit, ik doe wel eens modellenwerk, ik ben een magneet voor sommige vrouwen. Het probleem met die categorie is, die zijn niet op zoek naar iets serieus, die willen zich na al die jaren eens goed amuseren, ze zijn alleen maar uit op seks.’ We deinen lichtjes achteruit door zijn sappige openhartigheid. Hij legt zijn hoofd weer op zijn handen en kijkt uit over het grasveld naast ons. In de verte horen we het zoemen van auto’s op de snelweg. Dichterbij sereneert er een vogel in het vallen van de avond. Een lichte wind steekt op en veroorzaakt een kleine rilling bij mijn jongste zus. ‘Zullen we nog eens een sauna doen?’ vraagt ze. We gaan staan en fatsoeneren onze badjas. We mompelen in koor verschillende versies van ‘een fijne avond nog’ en knikken hem toe. Hij zegt nog dat hij een kledingzaak heeft, wat verder op de steenweg, dat we eens moeten binnenspringen. We gooien nog een glimlach en schuifelen terug naar de zweethut.

Ik word netjes weer thuis afgeleverd door mijn zus. Ik blijf in het deurgat staan tot ze de straat uit is. De komende dagen zullen we nagenieten van de sauna en het samenzijn. Iemand uit de straat passeert met zijn hond, nog snel een ommetje voor de nacht. Ik raap de post op die zich de voorbije dagen heeft verzameld bij de voordeur. Ik ga zitten om nog een glas water te drinken en sorteer de post. Er zit een reclamefolder bij van een kledingketen, ook al bezworen ze me dat ze geen post zouden sturen toen ik toezegde voor een klantenkaart. Ik blader er eventjes door. Er staan geen outfits in waar ik me mezelf kan in voorstellen. Daar is hij plots, de man uit de sauna, op een themapagina voor vaderdag, met een prachtige vrouw en twee aanbiddelijke kinderen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten