Leeuw

De digicorder is kapot. Het ding gaf al ettelijke maanden aan zich niet lekker te voelen. Deels uit onwil om er tijd in te steken, deels omwille van het niet kunnen aanvaarden van het geprogrammeerde kapotgaan van de dingen, negeerde ik het probleem hardnekkig. Tot de kerstvakantie aanbrak en er veel tv zou worden gekeken. Tot een dochter stuiperig op de knopjes bleef timmeren met steeds meer drift en gegil. Tot de beide echtgenoten uitgefloten waren wat betreft het wegkijkend doorspelen van de bal. Ik sla aan het bellen. Ik word enorm vriendelijk toegesproken door een juffrouw bij de klantendienst. Soms slagen dit soort hulplijnen er geweldig goed in om je de indruk te geven dat je een volslagen idioot bent. Deze medewerker is anders gebrieft.

‘Kijk mevrouw, ik zie hier dat uw huidig toestel al van 2008 dateert, daar kan u eigenlijk niets meer aan fiksen. Het goede nieuws is dat u zich kan begeven naar een van onze verdeelpunten bij u in de buurt om volledig kosteloos een nieuw toestel op te pikken.’

Ze geeft me nog - vrouwen onder mekaar - een gouden tip, zo zou later blijken: ‘fotografeer de achterkant van de toestellen, zo weet je waar welke kabel zat zodat je makkelijk opnieuw kan aansluiten.’

Een uur later sta ik aan te schuiven bij het dichtstbijzijnde verdeelpunt in de buurt. Zo’n electronicazaak, grauwtjes gelegen tussen een tankstation en een wasserette, waar ik al duizenden keren passeerde maar die ik nog nooit eerder opmerkte. Het aanschuiven duurt lang, ik ga in aanvaardingsmodus. Er is een lange balie met drie medewerkers. De aanschuifrij bevindt zich aan het verste loket. Het aanschuiven organiseert zich onuitgesproken en hoogst democratisch. Als een man vlotjes binnenloopt en gaat aanschuiven aan het middelste loket krijgt hij een scheve blik en een luide zucht te verduren van de aanschuivelingen voor mij. Even houdt hij het vol, koppig en met opgeheven hoofd. Een grom en gedecideerd handgebaar later druipt hij toch af en komt achter mij staan, netjes in de rij. De medewerkers zijn alledrie mannen tussen de 25 en 35. De man van het dichtsbijzijnde loket maakt er een punt van om zich opgewekt en vriendelijk door de middag te werken. Het gaat hem goed af, het werkt zelfs aanstekelijk. Ik moet glimlachen om zijn herhaaldelijke verbazing over de oude man die geen emailadres blijkt te hebben, wat hem blijkbaar voor grote uitdagen stelt om het klantdossier verder in te vullen. Ze beslissen uiteindelijk samen om een emailadres uit te vinden.

‘Sorry voor het lange wachten,’ vat hij de volgende klant aan.

‘Tis nikske jong, ik wordekik betaald om te wachten en niets te doen, ge hoort mij niet klagen.’

‘Ah da’s goed dat, en ik word amper betaald om veel te veel dingen te doen, zo gaat dat dus.’

De medewerker draagt zijn haar in een strakke dot hoog op zijn hoofd. Daaronder een hemd en een losse das. Zou hij in de winter werken en sparen om in de zomer door Azië te reizen? Net als ik bijna aan de beurt ben, doet de aanpalende medewerker  teken dat ik bij hem mag komen. Met enige spijt - ik verheugde mij al op een korte ontmoeting met de jolige medewerker - presenteer ik mij aan de buurman. Zijn kort haar zit in de gel, hij veert ongedurig op en neer.

‘Zeg het eens.’

‘Tja, mijn apparaat heeft de geest gegeven en...’

‘en u komt het omruilen voor een nieuw. We brengen dat direct in orde.’

Hij knipt de datakaart uit de recorder en weet meteen alles van mij. Hij pakt een nieuw apparaat en legt uit dat de administratie door een andere medewerker op een andere locatie gebeurt en dat het even kan duren. Maar dat hij ondertussen met plezier meer info geeft over de mogelijkheden van het nieuwe apparaat. Van daaruit glijdt hij vlotjes naar de verschillende pakketten in de aanbieding. Hij ziet dat we momenteel pakket A hebben. In pakket B kan je programma’s opvragen die voorbij zijn en nog zo vanalles. In pakket C kan je onder meer recente films en buitenlandse topseries opvragen. Pakket A is 19 euro per maand, pakket B 45 euro. Hij meent in mijn luisterbereidheid en empathisch knikken te lezen dat ik zal upgraden en kijkt mij vreugdevol vragend aan bij het einde van zijn uitleg.

‘Goh, ik probeer eigenlijk niet teveel tv te kijken. Ik ben tevreden met het basisaanbod.’

Glimlach foetsie. Nieuw mapje.

‘Mag ik vragen bij welke provider u zit voor uw mobiele telefonie.’

‘Goh, bah nee. Da’s niet nodig. Misschien kan u mij al uitleggen wat de installatie inhoudt?’ Het gesprek verloopt niet naar zijn wens. Hij klapt het mapje harder dicht dan nodig.

‘Goed, als ik u daar echt niet mag in adviseren, stel ik voor dat u daar even gaat wachten tot de administratie in orde is.’

Ik begeef mij gewillig naar de wachtplek. Een paar minuten later roept hij mij terug.

‘Goed. De installatie. U heeft een netwerkkabel tot aan het apparaat?’

‘Ah nee, gewone kabel. De netwerkkabel is nog niet doorgetrokken geraakt tot in de living. Is dat nodig?’

‘Wel, er zijn 2 mogelijkheden. Of u legt een netwerkkabel tot aan het apparaat. Of - véél handiger - u gebruikt een apparaatje, ik heb het hier, dat u toelaat om wireless te werken. We hebben de apparaatjes hier in de aanbieding voor slechts 29 euro.’

‘Ah ja. Maar is dat nodig?’

‘Tja, als u graag het pakket wil waarin u series kan opvragen en programma’s die voorbij zijn, dan is dat zeker nodig.’

‘Ja, maar dat pakket was ik niet van plan te kopen. Kan ik de installatie van het basispakket doen zonder het extra apparaatje?’

‘Als u op termijn wil upgraden naar een pakket met meer mogelijkheden, hebt u het zeker nodig.’

Zijn het de overvloedige jinglebells in de stad, de eindejaarsuitputting bij mijn gezinsleden, de zich snel verspreidende koortsblazen op mijn gezicht, de vele kleine uitdagingen allerhande, ik weet het niet precies, maar een luide grom ontsnapt mij zo plots. De medewerker rechts en links van de mijne kijken ons nu aan, alsook de aanschuivende klanten in de lange rij. Ik kantel mijn hoofd lichtjes opzij en zoek naar een flard vriendelijkheid in mijn stem.

‘Heb ik - ja of nee - dat extra apparaat nodig om de recorder te installeren en het basispakket te draaien?’

‘Nee.’

‘Danku. Prettige dag nog.’