blog van Eva De Groote

dinsdag 20 mei 2014

Kumbaya

Hoe moeten de politiekers overeenkomen als het in een huishouden al zo moeilijk is. Onerkentelijkheden die zich opstapelen. Minivolwassenen die ongewenst gedrag kopiëren van de nestbewakers. Wekenlange ontbering van zout in de malle routine. En dan is daar plots dat pittig geformuleerde :

‘Hebde gij mijn sloefen weer ergens gezet?’

en blijkt dat genoeg om te ontsteken in een heidense furie. Na luid gefoeter blaas ik de aftocht om dan overdreven stil de deur achter mij te sluiten. Kwestie van niet alle clichés uit de kast te halen.

De dag erna verloopt met beeld zonder klank. De dingen op mijn lever vergen meer malen dan gewoonlijk. Gelukkig word ik die avond meteen na het avondeten geschaakt door mijn zusters voor een weekend weg in de Voerstreek. Ik word zowat high van het in plan laten van de avondlijke reset en het loslaten van de overgeprogrammeerde uren in het verschiet. Een heerlijke lange autorit in oranje glooiingen lang, acclimatiseren we in onze oorspronkelijke zussenrij. We komen aan tegen tienen, amper gelovend dat we zijn ontsnapt, kukkelend dat we eens goed de bloemen zullen buitenzetten, zie.

We fietsen en wandelen en eten en drinken. We spreken over verdrietjes en verdrieten, over werken en ambities, over verlangens en ongelukkigheden, over onverwacht contentement. Ik deel mijn verbazing over de ontvlammende colère die je kan overvallen als je blijkbaar te lang bepaalde dingen onuitgesproken liet.

Mijn zusters laten hun talenten op mij los. De ene prikt mij met haar naalden om lever chi stagnatie tegen te gaan en harmonisering in de hand te werken. De andere put uit haar jarenlange ervaring met moeilijke jongeren in conflictsituaties, om mij tips te geven.

‘Het belangrijkste advies dat ik u kan geven is : zet de verwijten aan de kant en spreek vanuit ik-boodschappen. Probeer te formuleren wat het met u doet in plaats van boosheid naar de ander te kaatsen. Probeer dingen rustig terug te geven aan de ander, eventueel lichtjes te spiegelen, maar meer niet.’

Ik blijk er geen natuurtalent in, in het subtiel teruggeven van wat overdossissen ochtendhumeur met mijn geluksfactor doen. Geolied met een litertje rode wijn gaan we aan het oefenen in ik-boodschappen tot laat in de nacht en tot we niet meer bijkomen van het lachen en we nog later al niet meer weten wat er zo grappig was maar toch met gieren blijven uithalen.

We sluiten het weekend af met een wandeling pal op de grens waar België en Nederland tegen elkaar opbieden met feeërieke kronkelingen en weidse uitzichten. We lopen achter elkaar aan op de smalle paadjes tussen velden en weiden, in bossen en langs natte bronnenroutes. Ik vertel hen een grappig verhaal over één van mijn fietsepisodes in de stad. De intermezzo’s navigerend in woonwerkschoolverkeer, brengen mij vaak in een soort minitrance waarin ik onbewust deuntjes mompelzing die ik ergens oppikte. Soms zijn het de meest idiote liedjes.

‘I see you driving around town with the boy that i love
and i’m like
Fuck joehoeoe’

Een vriendelijke man leunt vlot met zijn elleboog uit zijn open raam en geeft mij voorrang waar dat niet per se moet. Ik heb de gewoonte dat soort gedrag positief te bekrachtigen met een glimlach. Ik knik ‘m toe en zing:

‘Fuck joehoeoe.’

De zusters schieten in een lach en de acupuncturiste hinnikt er achteraan:

‘Jamaar, jamaar, dat is natuurlijk niet goed voor de positieve energiestromen, hè. Ik zal u eens iets anders leren, iets dat de positieve krachten aantrekt. Ge zult het eerst belachelijk vinden maar ge moet het echt eens proberen.’

Ze heft aan met serieux en lage stem:

Om vakratundaaya hum
om vakratundaaya hum
vakratundaaya deemahi
vakratundaaya deemahi
ganesha avatara namaha

De overblijvende zus en ik zijn inderdaad niet meteen mee met dat Oosters gedoe. We rollen theatraal met onze ogen en stellen ons aan. De zenzus laat zich niet van de mantra brengen en zet door. Een kleine kilometer en een lichte zonneslag later zweven er drie hummende bijen door het Voerens schoons. Ik moet toegeven dat het inderdaad een soort positieve vibe teweeg brengt, een soort vreugde in de borstkas met onze stemmen die samen dansen in herhalende kadans.

‘s Avonds laat klap ik mijn computer nog open om nagenietend een grappige foto door te sturen naar de zusters die intussen weer verspreid zijn over Vlaams territorium, als ik zie dat er een bericht van de ‘queen bee’ in mijn mailbox prijkt.

‘Heerlijk weekend! Net nog even opgezocht wat de bedoeling van de mantra is:
“om negatief ego of negativiteit in onszelf of anderen teniet te doen”
dus, als de ik-boodschap niet lukt, zou ik gewoon beginnen zingen!'

Grote grijns.

Check.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten