Rukken

De handeling van het afrukken van de scheurkalender. Van de dagen. Terwijl ik het doe, zie ik de rukjes van de voorbije dagen, weken, maanden.

Waw, het verstrijken van de tijd. Het harde malen van de tijdsmachine. Het grote lawaai van het onstopbaar schrijden. De tijd in mijn haren, in mijn gezicht.

Ruzie. Discussie. De krochten van het huwelijk. Over geld nog wel. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik er boven stond. Dochterlief fijntjes halverwege de discussie:

‘Mama, hou je eigenlijk nog van papa?’

‘Ja!’

Met tegenzin klop ik het koffiegruis uit in de GFT bak. Ah, het omkeren van het filtertje in de afvoerbak, het licht aandrukken van het gruis in de afvoer, het voelen verbrokkelen van de licht verharde prut, het wegspoelen van de resten met stromend water. Klein dagelijks genot. Laat het nu net een van de ergernissen zijn van manlief, een onverzetbaar struikelblok.

We doen water in de wijn. Hij belooft geen winden meer los te laten in de badkamer. Ik beloof geen koffiegrut meer door de pompbak te jagen. 

In het zwembad loop ik manlief’s beste vriend op het lijf, toevallig getrouwd met ondergetekende’s steun en toeverlaat, met wie wekelijkse groene theesessies worden gedeeld, in een uur gestolen van helse routines.

Terwijl kinderen golven temmen, keuvelen hij en ik aan de rand van het zwembad.

‘Allez, en hoe ist?’ 

Schouderophaling.

‘Eerlijk gezegd, veel discussie in ons huishouden de voorbije weken. Over geld dan nog wel.’

‘Ja jong. Het is niet makkelijk, he, om uwen boterham te verdienen met iets dat ge graag doet.’

‘Hmhm’

‘Allez jong, enne, echt boel in het huishouden?’

‘Bwah ja toch wel eigenlijk. Hij heeft vannacht op de zetel geslapen.’

Stilte. Golven. Joelende kinderen.

Hij staat recht, legt zijn hand op mijn schouder, ik kijk op en hij zegt plechtig:

‘Weet je wat, geeft er ne keer een flink rukske aan vanavond, en dat komt allemaal wel goed.’

Terwijl ik hem met verbaasde grinnik aankijk, zegt hij er nog achteraan:

‘En ge moogt mijn lief altijd gelijkaardig advies geven, he.’